Wilki żywią się głównie dziką zwierzyną

Wilki w Holandii żywią się głównie dziką zwierzyną, taką jak dziki, sarny i jelenie szlachetne, a owce stanowią jedynie niewielką część ich diety – wynika z najnowszych badań opartych na analizie wilczych odchodów zebranych w Drenthe i na Veluwe.

Badanie, prowadzone przez Centrum Nauk o Środowisku Uniwersytetu w Lejdzie we współpracy z fundacją Stichting Leo, Uniwersytetem w Antwerpii oraz Holenderskim Towarzystwem Ssakoznawczym, objęło ponad 700 próbek odchodów wilków zebranych w 2023 roku. Naukowcy analizowali pozostałości po ofiarach, by określić skład diety wilków, i odkryli znaczące różnice regionalne wynikające z dostępności zwierzyny.

Na Veluwe dziki występowały w 59% próbek, jelenie szlachetne w 18%, a sarny w 16%. W Drenthe, gdzie dziki i jelenie są rzadko spotykane, sarny znaleziono w 53% próbek, a bydło wypasane na wolności w celach zarządzania krajobrazem w 37%. Owce stanowiły jedynie 6% składu pokarmowego.

Stosunkowo niewielki udział owiec w diecie wilków zaskoczył badaczy. „To, że owce nie odgrywają większej roli w diecie wilków, jest zaskakujące” – powiedział Glenn Lelieveld, ekspert ds. wilków i jeden z autorów badania, w rozmowie z NOS. Zwrócił uwagę na dużą liczbę zgłoszonych ataków na owce i wskazał kilka możliwych wyjaśnień.

„Wilki mogą zabijać więcej owiec, niż faktycznie zjadają” – wyjaśnił Lelieveld. – „Owce często nie uciekają, co może prowadzić do tego, że wilk zabije kilka naraz, a część z nich porzuci. Możliwe też, że drapieżniki są płoszone w trakcie ataku i porzucają zdobycz.”

Badacze zauważyli również, że część ataków może być dziełem młodych wilków wędrujących w poszukiwaniu własnego terytorium. Młode osobniki nie oznaczają swojego obszaru odchodami w taki sam sposób, jak ustalone watahy, co utrudnia ich wykrycie i analizę.

Zachowania związane z oznaczaniem terytorium odgrywają kluczową rolę w zbieraniu danych. Wilki żyjące w watahach oznaczają swoje terytorium za pomocą odchodów, dzięki czemu łatwiej je znaleźć. Samotne wilki rozrzucają odchody w przypadkowych miejscach, co utrudnia ich odnalezienie.

Skład diety ustalano na dwa sposoby: za pomocą analizy DNA oraz badania niestrawionych pozostałości, takich jak sierść, pióra, kości i inne fragmenty ofiar. Te drugie pozwalają oszacować udział biomasy poszczególnych gatunków w diecie, dając dokładniejszy obraz tego, czym wilki się odżywiają. Z kolei analiza DNA pozwala uchwycić różnorodność pokarmu – na przykład wykazano, że wilki jedzą również małe ptaki, takie jak sikory modre, a nawet owoce.

Badania objęły siedem watah wilków – pięć z Veluwe i dwie z Drenthe. Wataha z Parku Narodowego De Hoge Veluwe została wykluczona z analizy, ponieważ badaczom odmówiono dostępu do tego obszaru.

Lelieveld podkreślił znaczenie dzikich zwierząt kopytnych w ekologii wilków i zasugerował dostosowanie regionalnej polityki przyrodniczej. „Może warto rozważyć zwiększenie populacji dzikich kopytnych w Drenthe” – powiedział w rozmowie z NOS. „W Drenthe wilki jedzą więcej owiec i znacznie więcej bydła niż na Veluwe, mimo że w obu regionach dostępność zwierząt gospodarskich jest podobna. Główna różnica to liczba dzikich kopytnych, takich jak jelenie, daniele czy dziki.”

Dodał, że badania międzynarodowe pokazują, iż zdrowa populacja dzikich ofiar pomaga chronić zwierzęta hodowlane przed atakami wilków. „To dobry powód, by zacząć rozmowę na ten temat” – podsumował.